Na zdjęciu powyżej członkowie Rady Nadzorczej i zarządu Banku pod koniec lat 30. XX wieku: Jan Struczyński, Władysław Maciejewski, Wanda Gdańtz, Zenon Łubieński, Józef Grabowski, Szczęsny Skarżyński, Stefan Pawlikowski, Bronisław Chmielecki, Józef Śpik, Leon Mądzielewski, Adam Gaj, Walenty Haydasz, Adam Wudarski, Kazimierz Nadolski, Józef Balcerowski.

Od 1861 roku na ziemiach polskich pod zaborem pruskim zakładano Banki Ludowe. Były to instytucje finansowe o charakterze spółdzielni oszczędnościowo-pożyczkowej, które odegrały ważną rolę w walce z germanizacją i w tworzeniu warunków dla rozwoju polskiej przedsiębiorczości. Bank Ludowy w Tczewie powstał 20 sierpnia 1906 roku z inicjatywy księdza Alfonsa Mańkowskiego, wikariusza parafii lubiszewskiej. Członkami założycielami było 14 osób, głównie rolników i rzemieślników. Bank swoją działalność rozpoczął 06 września 1906 roku jako instytucja z ograniczoną odpowiedzialnością i kapitałem początkowym w wysokości 94 marek. W składzie zarządu Banku było wielu znanych tczewian: Maksymilian Arczyński (1912-1920) – pierwszy polski starosta tczewski, Władysław Orcholski (1918-1920) – pierwszy polski burmistrz Tczewa, Stefan Wojczyński (1920-1922), burmistrz Tczewa w latach 1922-35. Bank Ludowy po odzyskaniu niepodległości przez Tczew systematycznie rozwijał swoją działalność, zyskując zaufanie mieszkańców miasta i okolic. W okresie kryzysu gospodarczego należał do najsilniejszych banków ludowych na Pomorzu Gdańskim. Pod koniec lat 30. XX wieku obracał kapitałem przekraczającym 5 milionów złotych i posiadał około 600 członków. Siedziba Banku najpierw mieściła się przy ulicy Długiej (Krótka), a później przy ulicy Dworcowej 37 (Wyszyńskiego). 13 maja 1973 roku Zebranie Przedstawicieli podjęło uchwałę o zmianie nazwy Spółdzielczego Banku Ludowego na Bank Spółdzielczy w Tczewie. Obecnie Bank Spółdzielczy w Tczewie należy do intensywnie rozwijających się instytucji finansowych w regionie.